حسرت
حسرت این روزا خیلی دلم هوای مدینه رو کرده،
خیلی یاد سفر چندسال پیش میفتم که چطور اینقدر بی احساس با این مکان عزیز (که شش نفر از معصومین در فاصله ای کم حضور دارن) برخورد کردم،چطور تونستم اونجا در محضرشون باشم و الانم این بشه؟!!!
وقتی یادش میفتم جگرم میسوزه که من در چند متری پیکر مادرمون حضرت زهرا(س) بودم و چطور با غفلت سپریش کردم و نفهمیدم کجا ایستادم؟
چطور روبروی گنبد خضرا نبی ایستادم و نفهمیدم کجام؟
چطور نزدیک 4 اماممون بودمم و نفهمیدم کجام؟
چطور پا به روضه الجنه گذاشتم و نفهمیدم کجام؟
حرم پیامبر(س) و روضه و بقیع...
حالا دارم میفهمم چیو از دست دادم و شده بزرگترین حسرت زندگیم...
ای خدا یعنی میشه بازم پام برسه به اونجا؟
بقرآن شده یه آرزو برام....
خدایا بحق امام صادق(ع) زیارت با معرفتشون رو نصیب همه مون کن....
امام صادق علیه السلام:
مایه ی زینت ما باشید، نه مایه عیب ما
